Autyzm to choroba na temat której wiemy coraz więcej – i to nie tylko na poziomie naukowym, ale również i społecznym. Odnotowuje się coraz większe zainteresowanie tym tematem i wzrost świadomości dotyczącej tej choroby. Niemniej jednak wiele osób obawia się tego, co ich czeka, kiedy pada diagnoza dotycząca dziecka: „Autyzm”. Jak wygląda jego leczenie? Jakie są stosowane obecnie metody i na czym opiera się terapia?

Od czego zaczynamy?

Przede wszystkim do życia z dzieckiem autystycznym muszą być przygotowani jego rodzice. Zatem terapia musi iść w parze z uświadamianiem rodziców, jak będzie odtąd wyglądało ich życie i jakie działania muszą podjąć, żeby pomóc dziecku. Rodziców przygotowuje się do pracy z dzieckiem poprzez wyjaśnianie im jego zachowania. Konieczne jest również stymulowanie dziecka do kontaktów społecznych i rozszerzania form kontaktu z nim – głównie chodzi tu o kontakt fizyczny. Dzięki temu dziecko będzie mogło stopniowo rozwijać swoje umiejętności.

Terapia behawioralna dzieci z autyzmem

Metodą stosowaną w leczeniu autyzmu najczęściej jest terapia behawioralna. Oczywiście, nie tylko ona – wspiera się ją bowiem teorią poznania społecznego oraz terapią rodzin. To jednak właśnie terapia behawioralna może przynieść najlepsze efekty, ponieważ opiera się na możliwościach jakie naturalnie tkwią w osobach z autyzmem i na tym, co przychodzi im bez trudu – na uczeniu się. Dzieci z autyzmem uczą się więc jak należy się zachowywać w określonych sytuacjach i w określonym środowisku.

Jak wygląda terapia?

Terapia behawioralna ma za zadanie rozwijać u dziecka zachowania deficytowe, to znaczy takie, które są bardzo pożądane w każdym normalnym środowisku i które przejawiają rówieśnicy dziecka autystycznego, a które u takiego dziecka niestety pojawiają się rzadko. Chodzi tu o naprawdę proste rzeczy, jak na przykład zwyczajna mowa, albo okazywanie uczuć. Dzieci z autyzmem mają z tym wszystkim trudności – należy je zatem uczyć poprawnych zachowań. Celem jest również redukowanie zachowań niepożądanych – poprzez odbieranie czegoś, albo też obdarzanie czymś nieprzyjemnym, gdy dziecko źle się zachowa. To pomaga zwalczać negatywnie zachowania. Ostatni cel i składowa część terapii to generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii.