Specjaliści nie są przekonani, co wywołuje autyzm. Prawdopodobnie ma znaczenie tutaj zarówno genetyka, jak i środowisko. Naukowcy rozpoznali wiele genów powiązanych z tą chorobą. Badania osób z autyzmem wskazały na nieprawidłowości w kilku obszarach mózgu. Z kolei inne badanie wykazują, że osoby z tą chorobą mają niewłaściwy poziom serotoniny, ale też innych neuroprzekaźników mózgowych.
Owe nieprawidłowości sugerują, że autyzm wynikać może z zakłóceń na wczesnym etapie rozwoju mózgu płodu, co ma być przyczyną usterek w genach.

Objawy autyzmu

Symptomy autyzmu można najczęściej zaobserwować około trzeciego roku życia dziecka. Objawy świadczące o nieprawidłowości rozwoju mogę jednak ujawnić się znacznie wcześniej (po kilku miesiącach), jak i później (nawet dopiero w piątym roku życia). Często autyzm ujawnia się niespodziewanie, poprzez wyraźny regres w rozwoju dziecka - na przykład dziecko, które już nauczyło się mówić, nagle przestaje mówić. Natomiast jeżeli objawy autyzmu ujawnią się późno mówi się o autyzmie atypowym.

Autyzm to złożone zaburzenie neurorozwojowe. Jest to szeroka grupa zaburzeń, jakie mogą mieć wpływ na zdolność dziecka do komunikowania się z innymi, odpowiednie utrzymywanie kontaktów społecznych i właściwe okazywanie emocji. Pierwsze oznaki choroby mogą ujawniać się nawet u sześciomiesięcznego niemowlaka, jednak najczęściej rodzice zauważają niepokojące symptomy świadczące o autyzmie w wieku dwóch lat i więcej. Każde dziecko jest inne, dlatego nie wszystkie objawy zawsze występują i nie wszystkie ujawniają się w tym samym czasie.

Autyzm może dawać wiele objawów. Co może świadczyć o chorobie? Poniżej wymienione są symptomy autyzmu ujawniające się poprzez zachowanie dziecka w różnych sytuacjach:

• woli spędzać czas samo;
• nie chce bawić się z innymi;
• nie wykazuje twórczości w zabawie;
• woli kontakt z rzeczami niż z ludźmi;
• zazwyczaj patrzy “przez osobę”;
• unika kontaktu wzrokowego;
• nie mówi lub używa słów, które nie mają znaczenia;
• jeśli mówi, to zwykle na jeden temat;
• powtarza słowa za innymi (echolalia);
• ma trudności w kontaktach z innymi osobami;
• rzadko się uśmiecha;
• ma ograniczoną mimikę twarzy - twarz nie wyraża wielu emocji;
• nie reaguje, gdy ktoś zwraca się do niego imieniem;
• wydaje się być nadpobudliwe;
• jest impulsywne;
• zdarza mu się wpaść w gniew bez przyczyny;
• dziwnie się zachowuje, np. nie rusza się spontaniczni, samo robi tak zwane młynki czy wprowadza się w specyficzny, jednostajny ruch (kiwa się, huśta się, obraca się w
• miejscu), ponadto wprawia przedmioty w ruch obrotowy;porusza się drobnym krokiem;
• jest spętane ruchowo
• nie biega w podskokach;
• nie balansuje rękami,
• sprzeciwia się jeżeli zachodzą jakieś zmiany w rutynie;
• ma nadwrażliwość na dotyk;
• ma nadwrażliwość na dźwięk;
• nie reaguje na ból.

Czy autyzm można wyleczyć?

Czy postawiona przez specjalistę diagnoza musi być jak wyrok? Czy w jakimś przypadku terapia może cofnąć lub chociaż zahamować autyzm? Dawniej sądzono, że to zupełnie niemożliwe. W większości…

Jednakże obecnie istnieją różne formy terapii i przybywa dowodów na to, że dzięki nim można w pewnym sensie leczyć autyzm. Nie da się jednak przewidzieć, u kogo dana terapia zadziała, a u kogo nie. Z pewnością jednak nie należy zamykać się w domu, ale próbować różnych metod stworzonych przez specjalistów w tej dziedzinie. Duże znaczenie może mieć w tym przypadku wczesne rozpoznanie choroby. Mimo, iż zazwyczaj rozpoznanie autyzmu następuje między drugim a trzecim rokiem życia, istnieje szansa na wcześniejsze zaobserwowanie objawów tej choroby. Jeżeli sześciomiesięczne dziecko nie uśmiecha się, w dwunastym miesiącu nie gaworzy, a w wieku dwóch lat nie wypowiada żadnych dwuwyrazowych wyrażeń, istnieje duże prawdopodobieństwo, że może chorować na autyzm. Warto zatem już we wczesnych latach próbować terapii opracowanych dla autystyków.
-----